Notizia's Malafida Nr. 28

Nr. 30

Stank op het eiland Naxos
De correspondent van het Malafidische ScUIntologi-kerkblad Promo di Cipolla Sincero (vrij vertaald: promotie van de ware UI), Petridi Kotzi, schreef een cursiefje. "Mariannen hebben last van - u weet wel, nare luchtjes", stond erboven. Een paar dagen later al stond het op de voorpagina van het grootste boulevard-blad van La Magne, onder de kop "Mariannen stinken UIt hun bek". De arme Kotzi had geen rust meer. Hij werd bedolven onder stapels boze brieven uit alle hoeken en gaten van Marianne en ook uit een Mariannische kazerne bij de stad Mhâ Whûllâ in Mariannes buurland Nag'Ma Hyi. Dat schiep aldaar, zo fluisteren de wandelgangen, een onbewaakt ogenblik waarin vrijheidsactivist Tâli bin Lâden na een onderhoud met bloedbroeder mollâh Amor (zie Notizia di Malafida nr. 28) weer ongehinderd Mhâ Whûllâ kon verlaten. Maar we dwalen af. Terug naar het cursiefje van Kotzi. Of hij zich realiseerde hoe belangrijk de Mariaans-Malafidische betrekkingen zijn. Of deze 'MalUIer', Kotzi dus, op Naxos geaccrediteerd is. En dat daar wel eens een einde aan zou kunnen komen, heer petteur (schetenlater) Kotzi! En of hij de vrouwen die hij tegen een schappelijk bedrag ingehuurd zou hebben, erop zou willen wijzen dat ze hun benen en oksels eens moeten gaan scheren. Afijn, een beerput ging open en het was geen air de parfum die opsteeg. Godfather Faesces Fascini, Fascis van Malafida - moge de Lari hem in bonis doen wentelen - aarzelde niet, zo bleek: een tweetal brunemde arriveerde en legde Kotzi neer. Nu heeft hij rust, scUIntologi zoekt een nieuwe plaatselijke redactUIr en het UIreligieus Concilie van Naxos gaat verder.

Eiland wordt kweekplaats
Het eiland Garibusana voor de kust van Nam in het oosten van het continent, rijk aan lotgevallen (zie ook Notizia di Malafida nr. 26), blijkt steeds meer bevolkt te zijn met gelukszoekers van het hele continent. Onder leiding van verzetsstrijder Polleke Pot die zowel op Garibusana als in Nams grootste havenstad Groote Haaven op glorieuze wijze de vrijstaat Repubblica Namaa Libre voortzet, hebben zij op enkele hellingen plaxiglas gespannen dat wind tegenhoudt maar zonlicht doorlaat. Vanaf zee is met een scherp oog te zien hoe daaronder steeds meer groen groeit, en dat een toenemend aantal boten, waaronder geconfisqueerde dan wel 'overgevaren' fregatten van de Namse vloot, aan- en afmeren in enkele baaien.
Over wat zich op het eiland afspeelt kunnen wij slechts mededelen welke geruchten erover gaan, maar opvallend is de khûtab van uitzonderlijk hoge kwaliteit die tegen-woordig in kelders onder de achterkamertjes van de huizen achter in de achtersteegjes in de achterbuurten van Groote Haaven en Nams hoofdstad Groote Markt verkrijgbaar is. De Namse overheid, zwaar verslaafd maar niet achterlijk, gedoogt het; niet alleen voor eigen gebruik maar ook omdat de khûtab voor Nam een steeds belangrijker exportproduct wordt. Zelf spreekt men vaak van khûtab afkomstig van het goede schip de Capitano Haddock, maar de lading daarvan is reeds lang verbruikt; het schip is best groot maar niet oneindig ruim. Elders in Nam spreekt men van exhibitionistische zelfverrijking door de eigen regering, die geen haar beter zou zijn dan Pot met zijn motto "vrijheid van gappen" zoals de Namkrant het beschreef. En zo is het maar net. Moge de Lari met hen zijn!

(ADVERTENZI)

© Genootschap voor Geofictie, 2002.